Poza problematyką starzenia medycyna estetyczna zajmuje się również korektą szeroko pojętych defektów estetycznych o rozmaitym podłożu, takich jak: blizny, zapadnięte policzki, zbyt małe piersi, miejscowa otyłość, cellulit, rozstępy, i wiele innych mogących wpłynąć na dyskomfort płynący z własnego wyglądu. W odróżnieniu od chirurgii plastycznej, opiera się wyłącznie na pozachirurgicznych zabiegach. Zabiegi z zakresu medycyny estetycznej nie wymagają pobytu w szpitalu i są wykonywane ambulatoryjnie.
Medycyna estetyczna pojawiła się w latach 70. XX wieku. Za jej ojca uważa się endokrynologa Jean Jacques Legranda, który w 1973 r. w Paryżu założył – pierwsze tego typu – Francuskie Towarzystwo Medycyny Estetycznej. Do Polski dotarła w latach 90. XX w. Przy Polskim Towarzystwie Lekarskim powstała w tym okresie Sekcja Medycyny Estetycznej, pierwsza rodzima organizacja na rzecz popularyzacji medycyny estetycznej w środowisku medycznym i poza nim.
Pomimo, że kojarzona bywa ze specjalnością dermatologa, medycyna estetyczna tak naprawdę nie ma swojej specjalizacji, a lekarzem medycyny estetycznej może zostać dokształcający się w tej dziedzinie lekarz każdej innej specjalności (tj. internista, okulista, stomatolog).
Jedną z organizacji skupiających lekarzy medycyny estetycznej w Europie jest Międzynarodowy Związek Medycyny Estetycznej (fr. Union Internationale de Médecine Esthétique (UIME)) z siedzibą w Paryżu.
