Zdrowie i Uroda Wszystko dla zdrowia i urody

Kwas hialuronowy –glikozaminoglikan  (rodzaj polisacharydyu), który występuje we wszystkich organizmach żywych i należy do najliczniejszej grupy związków mających identyczną budowę chemiczną tak u bakteii, jak i człowieka. Kwas hialuronowy jest biopolimerem, w którym występują naprzemiennie mery kwasu D-glukurowego  i N-acetylo-D-glukozaminypołączone wiązaniami β(1→4) i β(1→3) glikozydowymi. Naturalnie występujący kwas hialurynowy posiada masę cząsteczkową od 102 do 104 kDa. W przeciwieństwie do innych glukozoaminoglikanów nie tworzykowalencyjnego wiązania z białkami, nie może więc wchodzić w skład typowego protrliganu. Może natomiast stanowić oś, na której wiążą się inne proteoglikany tworząc wraz z nimi “agregat proteoglikanu”.

Kwas hialuronowy jest również głównym składnikiem mazi stawowej. Jest odpowiedzialny za lepkość mazi, smarowanie powierzchni stawowych, dyfuzję substancji odżywczych i odżywianie chrząstli oraz jest buforem mechanicznym chroniącym komórki przed zgniataniem. W stawie kwas hialuronowy indukuje endogenne wytwarzanie samego siebie przez komórki zwane β-synowiocytami.
Zastosowanie

Żele na bazie kwasu hialuronowego są stosowane do wypełnień ubytków w tkankach oraz służą do wypełnienia zmarszczek i powiększania ust oraz piersi. Ze względu na to, że kwas hialuronowy stopniowo wchłania się do organizmu, implanty na bazie żeli hialuronowych są nietrwałe, co powoduje, że zabiegi z ich użyciem trzeba powtarzać dwa do trzech razy w roku.

Kwas hialuronowy jest również składnikiem filmu łzowego, dlatego dużą popularnością cieszą się płyny do soczewek kontaktowych ikrople do oczu zawierające sól tego kwasu , łagodzące podrażnienia oka powstałe podczas noszenia soczewek kontaktowych i innych dolegliwości

Do niedawna używano w kosmetyce kwasu hialuronowego pozyskiwanego z produktów naturalnych. Obecnie coraz częściej uzyskiwany jest on metodami biotechnologicznymi.

Kwas hialuronowy stosowany jest również w ortopedii i stomatologii w leczeniu chorób i bólu stawów, np. śródstawowych uszkodzeń i zmian zwyrodnieniowo-wytwórczych.

Czytaj dalej Kwas hialuronowy

Poza problematyką starzenia medycyna estetyczna zajmuje się również korektą szeroko pojętych defektów estetycznych o rozmaitym podłożu, takich jak: blizny, zapadnięte policzki, zbyt małe piersi, miejscowa otyłość, cellulit, rozstępy, i wiele innych mogących wpłynąć na dyskomfort płynący z własnego wyglądu. W odróżnieniu od chirurgii plastycznej, opiera się wyłącznie na pozachirurgicznych zabiegach. Zabiegi z zakresu medycyny estetycznej nie wymagają pobytu w szpitalu i są wykonywane ambulatoryjnie.

Medycyna estetyczna pojawiła się w latach 70. XX wieku. Za jej ojca uważa się endokrynologa Jean Jacques Legranda, który w 1973 r. w Paryżu założył – pierwsze tego typu – Francuskie Towarzystwo Medycyny Estetycznej. Do Polski dotarła w latach 90. XX w. Przy Polskim Towarzystwie Lekarskim powstała w tym okresie Sekcja Medycyny Estetycznej, pierwsza rodzima organizacja na rzecz popularyzacji medycyny estetycznej w środowisku medycznym i poza nim.

Pomimo, że kojarzona bywa ze specjalnością dermatologa, medycyna estetyczna tak naprawdę nie ma swojej specjalizacji, a lekarzem medycyny estetycznej może zostać dokształcający się w tej dziedzinie lekarz każdej innej specjalności (tj. internista, okulista, stomatolog).

Jedną z organizacji skupiających lekarzy medycyny estetycznej w Europie jest Międzynarodowy Związek Medycyny Estetycznej (fr. Union Internationale de Médecine Esthétique (UIME)) z siedzibą w Paryżu.

Czytaj dalej Medycyna estetyczna